İnsanca, Pek İnsanca I | 5. B. | Yüksek ve Düşük Kültürün Belirtileri | 275

Kinik ve Epikürcü. ─ Bir kinik, yüksek kültürdeki insanın çoğalmış ve şiddetlenmiş acılarıyla, gereksinimlerinin çokluğu arasındaki bağıntıyı görür; demek ki, güzel, uygun, yakışık alan, mutluluk veren hakkındaki görüşlerin çokluğunun, yine çok sayıdaki haz ve acı kaynağından çıkması gerektiğini kavrar. Bu kavrayış uyarınca, bu görüşlerin birçoğundan vazgeçerek ve kültürün belirli taleplerinden uzaklaşarak kendini küçültür; böylelikle bir özgürlük ve güçlenme duygusu kazanır, ve yavaş yavaş, alışkanlık sonucu kendi yaşam biçimine katlanabildiğinde, gerçekte kültür insanlarında bulunanlardan daha ender ve daha zayıf acı duygularına sahiptir ve ev hayvanına yakınlaşmıştır; ayrıca her şeyi kontrastın çekiciliği içinde duyumsar - canı isterse küfür de edebilir; böylelikle yeniden hayvanın duygu dünyasının üstüne çıkar. - Bir Epikürcü de bir kinikle aynı görüş açısına sahiptir; ikisinin arasında genellikle sadece bir mizaç farkı vardır. Ayrıca Epikürcü, egemen görüşlerden bağımsız kalmak için kendi yüksek kültüründen yararlanır; bu görüşlerin üstüne çıkar, oysa kinik sadece olumsuzlamada kalmıştır. Epikürcü adeta rüzgarsız, korunaklı, loş geçitlerde dolaşır, üzerinde ağaçların tepe dalları rüzgarla uğuldamakta ve dışarıda dünyanın ne şiddetli bir devinim içinde olduğunu bildirmektedirler ona. Buna karşılık kinik, fırtınada adeta çıplak dolaşmaktadır dışarıda ve duygusuzluğa varana kadar katılaştırmaktadır kendini. [s.228-229]

Friedrich Nietzsche | İnsanca, Pek İnsanca 1 | Çeviri: Mustafa Tüzel | İthaki Yayınları | 448 s.